Gitti 49, kaldı 109...
Sanki başa döndüm...tam alışıyorum sanırken ya da kendimi kandırırken, her ne kadar rahatça konuşabiliyor da olsak, gözyaşlarımın azalmadığını fark ediyorum. Günler geçmiyor cancağzım. Günlerin geçmesine yardımcı olabilecek hiç birşey de yok ki...sadece senin varlığın kurtarırdı gündüzümü gecemi, bunu biliyorum...dünya alamadı benden hıncını sen gittiğinden beri..hala deniyor, hala deniyor...birazcık gücüm var, o da kendime yetiyor...azıcık yol aldım sanıyorum, bir bakıyorum ki aynı yerdeyim...korkuyorum...istediğim şeylere hiç bir zaman ulaşamamaktan, yarım kalmaktan korkuyorum...anlatacak çok şey var ama anlatamıyorum...bıraktığın, bildiğin şeyler hep...
Sen bunu da biliyorsun zaten; seni çok seviyorum...İyi ki varsın...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder