Sevdiceğimin mektubu geldi bugün.Okudum, kokladım, dokundum, kağıdı gazetenin üstüne koyuşunu, kalemi tutuşunu, aklından, kalbinden geçirdiklerini hayal ettim, tekrar okudum...Canım o benim, yaşama sevincim. Koalası olmama 5 gün kaldı. İçim içme sığmıyor kavuşacağımız anı düşününce, hele ki yeni yıla beraber gireceğimizi bilmek beni çocuklar gibi şen yapıyor...
Bu hafta çok yoğun geçti...telafi dersleri bitmedi, saatler uzadıkça uzadı, sanırım biraz fazla hırpaladım kendimi, sevdiceğimden yoksunluğun verdiği moral bozukluğuyla da 2 saat önce kendimi hastanede buldum yine:S Dün geceden beri hiç iyi hissetmiyordum kendimi. Bugün de yine 7 saat ders yaptım o yorgunluk ve bitkinlikle. Başım o kadar çok döndü, midem o kadar bulandı, kulaklarım o kadar tıkandı ki her an bayılabilirim korkusuyla kendimi acil servise attım. 1 iğne yapıp, bir nevi panik atak geçirdiğimi ve stresten olduğunu söyleyip, bol sıvı içip dinlenip rahatlamamı tavsiye ederek gönderdiler. İğnenin etkisiyle sanırım şu an aptal gibiyim.Harflerin yerini zor buluyorum klavyede, gözlerim kapanıyor uykudan.Hemen yatıp sabah sağlam bir şekilde derse gitmeyi umuyorum.Yarından sonra ders yoğunluğum biraz azalacak. En azından 2 haftasonum boş olacak. Yılbaşında, sevdicek-aile-arkadaş saadeti yapıcaz bizim evde...bu yıl beni yordu ama son anda sevdiceğimi göndererek dünyanın en mutlu insanı etti beni...
Yeni yıl dileklerimle en kısa zamanda burada olacağım tekrar...sevdiceğe kavuşmama 5 gün kala, şimdilik bu kadar...
ah ne güzeldir sevdicekle buluşmak bana yine yol bekleme yolları gözüküyo daha uzun bi süre ühü =(
YanıtlaSil